Welkom op de website van de R.K. Parochie de Vier Evangelisten

Onze zuiderburen (de Belgen) hebben een, voor ons Nederlanders, aparte manier om uit te drukken dat ze zielsveel van iemand houden. Dan zeggen ze: ‘ik zie u graag’. Ik vind dit een mooie manier om je gevoelens aan je geliefde kenbaar te maken. Iemand graag zien, vraagt om kijken met de ogen van het hart. Je ziet de ander, niet alleen vanuit zijn of haar uiterlijk. Je ziet ook de innerlijke schoonheid, de kwetsbaarheid, en onvolkomenheden en wellicht ook de onhebbelijkheden van de ander. En dat weerhoudt je er niet van om graag bij diegene te zijn. In zijn of haar nabijheid te verkeren. Zelfs een leven lang. 

Je bent als het ware zo betoverd dat je bereid bent een heel leven lang te delen met diegene die je graag ziet. Want je weet (een weten van het hart): ‘hij of zij is mijn zielsverwant. Mijn leven krijgt zijn uiteindelijke bestemming door het te delen met diegene aan wie ik mijn hart verpand.’ Je ervaart hem of haar als door God zelf aan jou geschonken. Met dergelijke gedachten kijken echtparen terug op een lang en beproefd huwelijk dat door de onverbiddelijke dood zal eindigen. Een liefde, zo sterk als de dood, kan in hun beleving zelfs de dood weerstaan. De wens je geliefde na de dood bij God tegen te komen is reëel. Het is een vraag die velen bezighoudt, wanneer zij een geliefde uit handen moeten geven. Het is een vraag ook, die au sérieux genomen moet worden. Daar kan niet lichtzinnig mee omgegaan worden. Het is de vertaling van een diepgeworteld verlangen, geboren uit liefde. Je kunt het niet wegredeneren, weg filosoferen of met theologische salto’s eromheen springen. Elk mens heeft het recht om naar zijn of haar geliefde te verlangen, zelfs voorbij de dood. Dit zuiver aanvoelen heeft de kerk in haar traditie erkend én aanvaard. Het feest van Allerzielen doet recht aan dit verlangen.

Met Allerzielen drukken we onze trouw, onze liefde uit voor diegene die wij graag zien. Nog steeds. Daarom blijven we foto’s en andere voorwerpen van onze dierbare overledenen koesteren. Wij gaan respectvol en eerbiedig om met die voorwerpen die voor ons betekenisvol zijn. Ze herinneren ons aan onze geliefde. Ze zijn een soort representante van hun aanwezigheid. Zo heb ik een foto van mijn overleden vader op mijn bureau. Ik zou het nooit over mijn lippen kunnen krijgen om te zeggen: ‘papa, ik hield van u.’ Of, ‘papa, ik zag u graag.’ Want, ik weet en ik voel, ik houd nog steeds van hem, en zie hem nog graag. Liefde houdt niet op te bestaan met de dood. Daarom blijf ik van hem houden en blijf ik hem graag zien. En zie ik hem ook graag in mijn dromen.

Wanneer de Verrezen Heer Jezus aan zijn leerlingen verschijnt confronteert Hij Petrus niet met zijn vreselijke verloochening. Integendeel kijkt Hij hem vol mildheid aan en vraagt tot drie keer toe: ‘Petrus, houd je van mij?’

Allerzielen is een feest om weer even dicht bij onze geliefden te komen. Om te vieren en te beleven dat zij niet vergeten zijn. Daarom spreken wij hun naam eerbiedig uit. Soms haast fluisterend. Met warme en tedere gevoelens. Wanneer wij straks Allerzielen vieren, dan opent de hemel zich, zodat wij een glimp opvangen van onze dierbare overledenen, van wie wij geloven dat zij bij God zijn. De hemel opent zich, omdat God weet dat we ze graag zien.

Duncan Wielzen, pastoraal werker