We zijn op weg

Het was nog helemaal donker vanochtend, zó vroeg was het. Dat is wel een mooi begin van een reis als deze. Vanuit het niets, vanuit het donker vertrekken en rijden terwijl het steeds lichter wordt. Langzaam de zon zien opkomen, wanneer was dat eigenlijk voor het laatst dat ik dat gezien had?

Het werd lichter en lichter en opeens zag ik in de lucht Jacobsladders. Kent u ze? Het lijkt alsof van de aarde lichtstralen omhoog kruipen naar de zon (of andersom). Leuke gedachte voor de trip die wij aan het maken zijn. Hoewel het nog een tijdje duurt, komen wij  in de loop van onze reis in Santiago, de stad van sint Jacob.

Misschien denkt u ‘maar dat is toch een heel andere mens?’ Ja, dat klopt. Aartsvader Jacob was op reis. In de nacht legde hij zijn hoofd op een steen en in zijn droom zag hij een trap waarlangs engelen naar de hemel stegen en weer afdaalden naar de aarde. Zijn reis ging verder en omdat hij zijn broer vreesde stuurde hij zijn familie vooruit. Tot in de morgen worstelde hij met een onbekende, die zijn naam niet wilde noemen.

De reis die wij maken is nog maar net begonnen. Wij dromen niet zo en ik denk niet dat wij als engelen opstijgen en afdalen, maar toch… Op een reis als deze dromen wij soms even weg, hebben soms mooie gedachten. Na een tijdje echter, komen we toch weer met beide benen op de grond. En dat gevecht met die Onbekende? Dat lijkt toch wel op de twijfel die wij allemaal weleens hebben en die wij moeten overwinnen. En daarvoor is deze reis een mooie gelegenheid.

Morgen gaan wij verder. Ook al zijn we op weg naar Fatima, we leggen eerst nog even aan in Burgos. Dat is een vast punt op de route naar Santiago, waar wij later in de week pas naar toe gaan. Gelukkig is er Iemand die ons bij de hand neemt en de weg wijst.

Gerard van Dijk