Een feestdag

Het was wel een heel verschil met gisteren. Gisteren pontificaal en langdurig, met wel 5.000 mensen  op de grote ‘wei’ en vandaag heel intiem in een klein kapelletje, ergens achteraf. Heel mooi, rustig en sfeervol. En gewoon Nederlands gezongen door ’het volk’. Nou, wel een verademing (vond ik). Dat was ook wel gepast voor wat we vandaag in ieder geval wilden doen. Er zijn op deze reis namelijk vier ‘stellen’ mee, die dit najaar een lustrum vieren: twee keer vijftig jaar getrouwd, een keer veertig en een keer dertig. Goed om bij stil te staan en dat deden we dan ook! Voor de gelegenheid zongen we het lied naar de brief van Paulus over de liefde (I kor. 12, 1-7).

Vast niet voor ons en de andere paren, maar ze luidden de klokken van de basiliek. Vast voor mij, want ik heb wel wat met die klokken. Als ik de kans heb laat ik ze klinken, zoals op monumentendag… Hier in de toren hangen vier klokken. Maar die klokken moeten wel afgestemd worden, want als ze alle vier tegelijk naar binnen luiden, dan botsen ze tegen elkaar en dat gaat niet goed. Dus: links en rechts naar buiten en voor en achter naar binnen, en dan wisselen. Leuk hoor!

Daarna zijn we nog even een kaars gaan opsteken, maar wat is dat een bedoening hier. Mensen lopen met soms wel tien kaarsen om te offeren. Toen wij kwamen viel het mee, maar toen wij weggingen was er een rij van meer dan 100 meter. En er zijn geen echte kandelaars, nee, je kunt ze bij elkaar zetten en dan branden ze vanzelf op. Dat levert flinke vlammen op. Wel spectaculair, maar niet erg devoot, zal ik maar zeggen. Een heel gedrang, dus weinig ruimte voor een moment van overdenking. En soms is dat wel wat je graag wil.

In de middag was die ruimte er wel, in de dorpskerk van Fatima waar de drie kinderen destijds gedoopt zijn. Een ingetogen kerkje, met mooie tegels aan de wanden, die mij meteen aan de oude kerk in de Brandtstraat deden denken (sorry voor de weemoed).

Ik verbaas me steeds weer over de vele indrukken die je op zo’n dag opdoet en de verschillen daarin. Vreugde, verstilling, weemoed, het wisselt elkaar af. En dan beleven we dat met allemaal verschillende mensen, die elk eigen gedachten hebben bij wat we meemaken. Nou ja, morgen vertrekken we naar Bragga en Santiago, daar gaan we alles vast weer heel anders beleven!

Gerard van Dijk