De witte vlag

Nu wij hier zijn denk ik weleens met wat weemoed terug aan de tijd dat er in de kerk nog veel Latijn werd gebezigd. Je kende de handelingen en hoorde de bekende gebeden, ook al was het Latijn. En op zijn tijd kwam het goede antwoord eruit, ook in Latijn. En weet u hoe dat komt: ze praten hier vooral Portugees, veel Spaans, soms Servisch (Kroatisch), maar alleen wij praten Nederlands. En hoewel je alles mee beleeft, lange preken en gebeden zijn toch ‘leuker’ als je weet waar het over gaat. Maar we hebben (verder) niets te klagen hoor!

De zaterdag is hier in Fatima heel belangrijk, deze nog wel bijzonder, omdat het de dertiende was, de datum waarop de verschijningen steeds plaatsvonden. Misschien dat er daarom wel extra veel bedienaren waren en extra veel woorden. Maar wat mij bijzonder raakte, is wel dat we op dat grote plein zaten als op een wei en daar luisterden naar het Woord en vervolgens deelden wij het Brood met wel vijfduizend. Na de zegen met het H. Sacrament vertrok de processie terug naar de sacristie, gevolgd door het beeld van Maria van Fatima. En de mensen op het plein trokken hun witte zakdoek uit hun zak en wuifden. Een plein vol wuivende mensen. Omdat wij Maria Koningin van de Vrede noemen vond ik dat een mooi extra tintje, al zal het wel anders bedoeld zijn…

Als je de grote basilieken ziet, dan is er geen groter contrast dan met de huisjes waar de drie herderskinderen en hun families woonden. Daar vlakbij was de put, waar de kinderen vaak speelden en waar zij de Engel van Portugal zagen. Hij zag eruit als een jongen van een jaar of zestien en hij sprak de kinderen aan. Twee keer riep hij op veel te bidden voor de wereld en voor de vrede. En die oproep geldt ook voor ons in deze tijd.

Gerard van Dijk