Een brug verder

De échte pelgrims zijn er nog niet als ze in Santiago zijn. Nee, zij lopen nog een tijdje verder, tot bij de Atlantische Oceaan: Finisterre. De Romeinen dachten dat daar ongeveer het einde van de wereld was. Een duistere, sinistere plaats waar je misschien wel demonen tegen kon komen. Wij weten inmiddels beter, maar toch wel leuk om ook dat laatste stukje naar Finisterre te doen. Onderweg deden we nog een heel oude brug aan, vijf bogen over een rivier. De Romeinen hadden daar al een brug gemaakt, op hun fundamenten werd een nieuwe gemaakt. Destijds belangrijk, voor de verbinding tussen Finisterre en Muxis. Daar in de buurt werd strijd geleverd tussen de discipelen van  Jacobus en de Romeinen. Jacobus kwam tussenbeide en de brug stortte in. De ‘goeden’ konden verder. Er staat nog steeds een klein kerkje (gewijd aan san Brais).

In Finisterre staat een vuurtoren. Toch wel mooi om daar een wandeltocht van enkele weken of maanden te beëindigen. Je wist al die tijd ongeveer waar je die dag heen moest en je einddoel was bekend. Nu is dat afgerond en sta je aan een nieuw begin. Een baken dat de weg wijst in het onbekende. Wij kwamen er ook een paar muzikanten tegen die speelden voor een van onze pelgrims.

Soms denk je dat je iets weet en dat blijkt dan heel anders te zijn. We zouden nog langs een waterval rijden, waar heel schoon (en koud) water van de berg af komt. Een heldere duik daar, om rein van ziel en lichaam, helemaal opgefrist, huiswaarts te keren. Maar die plek was omgebouwd tot een licht- en geluidshow, dus geen verfrissend bad. Om toch ook dat laatste doel te bereiken reden we naar Murros, waar dat wel kon.

In de kapel bij het hotel baden we voor intenties die eerder niet aan bod kwamen en staken de laatste kaarsen aan. Nu zijn we helemaal klaar voor de terugweg; morgen de eerste etappe.

Gerard van Dijk