Dichterbij, steeds mooier

De dagen rijgen zich aan elkaar. Je zou haast denken dat het een sleur wordt, maar niets is minder waar. Wij rijden door een wisselend landschap. Aan het begin van de dag is het nog heel droog en stoffig, in Spanje, maar langzaam komen wij in de buurt van Portugal en daar wordt het groener. Toch is er iets vreemds aan de hand. Hier en daar, boven heel donkere stukken land, komt licht bladerdek. Maar dat kan toch niet. Als je dan goed kijkt, dan zie je dat het een stuk is waar het bos in brand gestaan heeft. De verschroeide bladeren zijn heel licht gekleurd.

Maar wij reizen snel, we zingen, bidden en lezen door een afwisselend landschap. Zo gaat de tijd snel. En eindelijk is daar dan Fatima op het bord boven de weg. Nog even en dan zijn we er. Wat ik wel een beetje raar vond: in Lourdes kwamen we met de trein, (of met de bus) en dan zagen we al van verre de bekende torens van de heiligdommen. En in de hele ‘stad’ was het niet moeilijk om de weg te vinden. Hier in Fatima is dat toch anders. Het lijkt wel intiemer, kleinschaliger, maar niet minder indrukwekkend.

Zo gauw het maar kon zijn we een rondje gaan maken. Natuurlijk liepen we eerst de verkeerde kant uit, niet echt de weg kwijt, maar toch langs een omweg naar het grote plein voor de basiliek. We waren net op tijd om de Sacramentsprocessie te zien (meelopen, daar waren we te laat voor). Nog even snel de kerk in, waar Jacintha en Francesco begraven zijn. Elke dag is hier Lichtprocessie. Dat is een mooi besluit van een drukke (reis-) dag. Dat doen we morgen. Dichterbij zullen we niet komen.

Gerard van Dijk