Pelgrim ben je

‘Om God goedgunstig te stemmen beloofde ik naar Gallicië te gaan, om Jacobus te zien, maar dat deed ik niet zonder voorbereiding.’ Zó begint een oud pelgrimslied. Als je loopt is de reis heel lang. Maar voor ons niet, want we gingen met de bus. Vanmorgen heel vroeg waren we al bij de kathedraal en een gedreven gids vertelde ons de ins en outs van deze kerk en van Santiago. Ergens tegenover de kerk een gebouw met daarop een beeld van Jacobus Matador. Dat is een herinnering aan de strijd die hier eeuwen geleden plaatsvond en waarin de Galliciërs werden geholpen door Jacobus. De apostel Jacobus, die als eerste van de apostelen werd onthoofd door (namens) de keizer. Hij had zonder veel succes gepreekt in dat land, maar toch werden zijn stoffelijke resten daarnaar terug gebracht. De kortste weg was natuurlijk door de Middellandse Zee, en dan over land verder, maar op wonderbaarlijke wijze kwamen zijn resten terecht aan de Atlantische Oceaan. En wat er over was van zijn lichaam was bedekt met allemaal grote platte schelpen. En de route naar Santiago is nog steeds aangegeven met schelpen. Pelgrims dragen ze met zich mee.

Jacobus (patroon van Den Haag) wordt hier vereerd. Zijn crypte kun je bezoeken en het schijnt dat je de schrijn met zijn schedel kunt aanraken. Dat hebben we allemaal gedaan. Maar het hoogte punt was wel het grote wierookvat. Na afloop van de pelgrimsmis kwamen de mannen van de broederschap met kooltjes. Ze deden er wierook op en haalden de kabels aan. En daar zwaaide het wierookvat, vast wel ter ere Gods, maar het was ook leuk voor ons…

Ook al zijn wij met de bus, toch hebben wij nog een poging gedaan om een stukje van de route te lopen, gewoon om een beetje het gevoel van pelgrim aan te wakkeren. Het lied: ‘Mijn hele pelgrimage deed ik met grote moed. Heel tevreden was ik God op de eerste plaats te hebben.’ Pelgrim, dat ben je!

Gerard van Dijk