Zondagmorgen, op naar de zusters!

Heel, heel lang was het de routine op zondagmorgen. Vroeg op, snel aankleden, een boterham en dan naar de zusters voor de H. Mis. De viering begon al om negen uur, dus toen wij in Loosduinen waren gaan wonen was dat een flinke reis. Maar we waren er welkom, eerst met twee en later met z’n allen. Zo kwam het, dat vandaag best wel vertrouwd voelde. Snel opstaan, ontbijten en op weg naar de zusters. Met zijn allen met de bus, net als vroeger. Nou ja, net als vroeger… toen gingen we naar de oude Molstraat, en nu reden we wel 100 km naar Kylemore Abbey.

Van de week, net onderweg, reden we door Vlaanderen en in de buurt van Ieper.  Toen wist ik het niet, maar vandaag zag ik opeens het verband. In Ieper hadden de zusters Benedictinessen (OSB) een klooster. In de Eerste Wereldoorlog werd hun abdij gebombardeerd en moesten ze vluchten. De Royal Munster Fuseliers evacueerden hen naar Engeland waarna ze in 1920 het Kylemore Castle kochten en als klooster in gebruik namen: Kylemore Abbey. En vandaag waren wij bij hen te gast voor de viering. Diaken Van Adrichem mocht assisteren in de viering, dat was mooi.

Op het terrein van de abdij was ook een kerkje gebouwd, als gedenkteken voor de echtgenote van de oorspronkelijke eigenaar. Heel mooi, omdat daarin heel veel lokale materialen zijn gebruikt, maar vooral omdat het geheel een zachte vrouwelijke uitstraling had. Dat kwam mooi uit in de waterspuwers, die niet waren uitgevoerd als saters of dieren, maar gebeeldhouwd naar vrouwelijke figuren. Naast het kerkje een keurig kerkhof voor de overleden zusters.

Maar nu waren we wel toe aan wat beweging. We vertrokken naar het natuurgebied Connemara. Een uitgestrekt veengebied, wonderlijk eigenlijk, zo midden tussen en boven op de berg. Typisch hoogveen. Er waren wel vier paaltjes wandelingen uitgezet, steeds zo’n beetje één pad zonder afslagen, dus verdwalen zou veel moeite kosten. Maar er was keuze en iedere route had zijn eigen uitdaging. De echte helden gingen voor een combinatie over de top van de berg, de rest van ons vond een ander pad wel genoeg. Uiteindelijk vonden wij elkaar weer terug, niemand verdwaald, niemand verloren achter gelaten.

Wellicht dat er toch wat geld gestort was bij het Antoniusbrood, want ook al zag het er vroeg in de ochtend wat dreigend uit, al snel klaarde het een beetje op en toen wij bij de Abdij aankwamen was het eigenlijk best wel mooi weer. Of was het daarom dat Corina aan het eind van de viering met de collecteschaal rond ging, tot verbazing van de andere kerkgangers? 

Gerard van Dijk