Ver van huis, toch dichtbij!

Tjonge, wat was het weer vroeg vanmorgen. We wilden graag de veerboot halen, maar dat betekende dat we nog vroeger dan vorige week in Den Haag op pad gingen. Nou ja, dat lukt natuurlijk wel, want we zijn allemaal helden op ons eigen terrein, maar soms heb je dan toch nog wat teleurstelling te verwerken. De ontbijt- en lunchpakketten waren helemaal niet volgens plan geleverd. Een stukje fruit, een zakje chips en een flesje water, ja, soms zelfs een donut. Maar daar kun je geen dag mee doorkomen. Gelukkig wisten we al gauw te bedenken dat het een bedevaart was en dat ontberingen, offertjes en een beetje vasten daarbij horen. Alleen al de gedachte dat anderen er soms heel blij mee zouden zijn als ze zich een vorstelijke maaltijd als deze zouden kunnen veroorloven deed het commentaar verstommen. Bovendien deed het Huis van de Pelgrim een genereuze toezegging, dat hielp ook!

De veerboot hebben we gehaald en toen was het wachten en varen. Het vasten was aan boord trouwens snel afgelopen. Het zou me niet verbazen als ze na de ‘landing’ twaalf maanden met brokken hebben opgehaald… Twee uur wachten en drie uur varen later waren we weer in Wales (VK). We kwamen aan in Holyhead, dat lijkt mij een mooie naam voor het begin van de thuisreis. Het geeft toch op zijn minst een beetje de stemming aan waarin we terug zouden moeten komen.

Het was een hele tocht door Wales en uiteindelijk langs Londen en nog verder, naar Ashton, waar we de nacht zouden doorbrengen. Natuurlijk hadden we onderweg af en toe een rustpauze, waarin we een stukje mochten lopen. Af en toe deden groepjes zelfs oefeningen waar Olga Commandeur van omroep Max jaloers op zou zijn. Raar eigenlijk, als je thuis je oefeningen gedaan hebt, ga je zitten om even te rusten. Nu sta je op uit je stoel en wandel je, om uit te rusten. Omgekeerd, dat past natuurlijk wel bij de thuisreis, past ook wel bij de bedevaart.

Voor ons als passagiers is het een hele zit, bijna 800 kilometer, af en toe dommelen we weg, lezen gaat niet meer, naar de regen kijken gaat ook vervelen. Maar onze chauffeur heeft daar geen keuze in. Hij blijft alert en rijdt ons veilig naar huis,. Hulde aan Patrick Dijks die dat toch maar voor elkaar krijgt. We hebben het weer gehaald.

Vanavond maar vroeg naar bed, morgen uitslapen, want de trein gaat niet zo vroeg... De laatste loodjes? Het was een bijzonder tocht, en dat is het.

Gerard van Dijk