Rit in mist en regen...

Toen we vertrokken ging het nog, maar we reden al gauw de mist in. En daarna kwam er regen. Maar ja, dat schijnt een beetje bij Wales en Ierland te horen.  In het oude Ierland was de clan van groot belang en je had er veel koninkrijkjes, allemaal met hun eigen koning, eigen ambachtslieden en natuurlijk een druïde. Tot de hoogste klasse hoorden ook de musici en artiesten. Het schrift en het boek kenden grote waarde. Ze werden gekoesterd en de uitvoering werd tot grote hoogte gebracht. De natuur vormde een belangrijke factor als delende partij.

Zo rijdend door het landschap vielen mij de heggen op, waarmee de weiden hier afgebakend zijn. Ik kon het niet zien, maar ik denk dat het meidoornhagen waren. Waarom vraag u zich misschien af. Wel, in mijn jonge jaren waren we in Limburg, maar zonder geld. Wij konden ergens de meidoornhagen scheren, om zo de terugreis te bekostigen. Ik denk nog weleens aan de schrammen en de spierpijn, maar ja, na drie dagen hard werken stapten we in de trein.

Dan is zo’n bus toch een stuk gemakkelijker. Je stapt in en je rijdt.. Maar ook in Wales is het niet eenvoudig om een kopje koffie te scoren. Weinig pubjes langs de weg die wij gingen. En dus belandden wij op een parkeerplaats waar we zelf een pauzedrankje improviseerden. Wat dat aangaat was de oversteek per boot beter, want aan boord was alles te ‘krijgen’.

Was Brandaan een Ier? Willlibrord wel, geloof ik. Zij staken de Ierse Zee over in gammele bootjes, om elders het heil te verkondigen. De Ierse Zee, vol monsters en grillig weer. Onverschrokken gingen zij op een onbestemd doel af. Preken in een vijandig land. Ons land... Wij staken de zee over met een grote ferry. Niks aan de hand, geen monsters gezien. 

Misschien gelooft u het niet, maar zelfs van zitten kun je moe worden. Morgen doen we wat rustiger!

Gerard van Dijk