Verslag conferentie missionaire parochie

Het was vroeg dag afgelopen 8 februari. Op die zaterdag vond de vierde conferentie van de Missionaire Parochie plaats in Veenendaal. Samen met een afvaardiging van het pastoraal team, het parochiebestuur en enkele andere parochianen bezocht ik dit bijzondere evenement. Het vond plaats in de Basiliek – een ruimte die een oud en statig gebouw doet vermoeden, maar in werkelijkheid een modern en praktisch conferentiecentrum bleek. Bij aankomst bleek al meteen hoe groots deze dag eigenlijk was opgezet. Bijna 1000 gelovigen kwamen bij elkaar om kennis op te doen, ervaringen uit te wisselen en geïnspireerd te raken.

Bij de opening werden de aanwezigen kort meegenomen in de drie sleutels voor parochievernieuwing: evangelisatie, leiderschap en de Heilige Geest. Drie sleutels, aan elkaar verbonden door de sleutelring van eucharistie en gebed. De ring als een stevige basis om nieuwe wegen in te slaan. Een mooi beeld aan het begin van deze dag.

Na de opening vierden we de eucharistie, voorgegaan door Mgr. Liesen. Samen vieren met zoveel mensen tegelijk was met recht bijzonder te noemen. Het bracht me terug naar precies 25 jaar geleden, toen ik – ook in een jubeljaar – aanwezig was bij de wereldjongerendagen in Rome. Op zo’n moment is er een prachtige en warme verbondenheid met alle bekenden en onbekenden om je heen. Dan voel je nieuwe energie! Tegelijkertijd bemerkte ik bij mezelf iets van verwondering: hoe kunnen we hier toch allemaal precies hetzelfde aan het doen zijn, terwijl we onderling zo verschillend zijn en mogen zijn? Hoe bewaren we de ruimte voor persoonlijke beleving en inbreng? Een vraag die me vaker bezighoudt en waar ik deze dag niet per se een antwoord op vond, maar soms is het opnieuw aanraken van de vraag al voldoende winst voor één dag 😊.

Mgr. Liesen eindigde de viering ook met een vraag: als de kerk een boot is, is het dan een zeilschip of een roeiboot? Oftewel: waar komt de stuwkracht vandaan? Bij God, natuurlijk. De Heilige Geest blaast de wind in onze zeilen. Maar vergeet niet: de boot is óók een roeiboot, aldus mgr. Liesen. Wij allen hebben de mogelijkheid om aan de roeispanen te gaan zitten om verder vooruit te komen. Precies dat - elkaar - hebben we nodig om missionair te kunnen zijn.

Na de viering werden we via een mentimeter luchtig uitgedaagd onze gedachten over het thema en de missionaire parochie te delen, alvorens de hoofdspreker van de dag,
Johannes Hartl, aan het woord kwam. Deze Duitse theoloog en bestsellerauteur drukte ons op het hart dat “het belangrijkste is om het belangrijkste het belangrijkste te houden”. Focus dus. Biedt als kerk datgene waar de mensen echt voor komen. In een restaurant kom je immers ook niet voor de bloemen en de mooi opgemaakte menukaart, maar wil je graag gevoed worden. Johannes schetste een God die de ultieme schoonheid en vreugde is. Dat wil je toch niet voor jezelf houden, maar delen!? De denksprongen die deze theoloog nam waren voor mij niet allemaal even goed te volgen, maar in ieder geval gaf zijn lezing stof tot verder nadenken.

Na de lunch waren er verschillende seminars. Ik koos voor het zeer populaire “Gezond leiderschap in een Missionaire Parochie” van Paul Donders en Ina Ruiter. Zij benoemden de vijf competenties van een gezond leiderschapsteam (inspireren, vertrouwen opbouwen, teamopbouw, visieontwikkeling en discipline) en vroegen ons om deze competenties voor onszelf in kaart te brengen en dit vervolgens te bespreken met iemand anders. Er ontvouwde zich een geanimeerd gesprek tussen mij en mijn tot dan toe onbekende, maar zeer open buurman. Bespreken wat je zelf misschien beter zou kunnen doen met een onbekende vraagt om het soort van moed dat we volgens mij nodig hebben om nieuwe uitdagingen aan te gaan. Dit gesprek was werkelijk een pareltje.

In het afsluitende programma kwamen ervaringen van parochies aan bod die al volop aan het bouwen zijn aan een missionaire parochie. Goed en hoopvol om te horen! Al met al was dit een inspirerende en vreugdevolle dag.

Jessica ten Bosch