We hebben Pasen gevierd. Het grote feest van ons christelijk geloof: Jezus is verrezen. Hij leeft. God heeft Hem doen opstaan uit de dood. De zware steen is weggerold. Levend is Hij mensen nabij. Hij leeft in ieder van ons; komt aan het licht in ieder mens van goede wil. Hij leeft in de schepping die bloeit, die in de lente uit haar winterslaap ontwaakt. Hij leeft in het teder gebaar van gastvrijheid voor vluchteling en vreemdeling; waar mensen samen zijn en maaltijd delen, vriendschap, liefde, zorg en saamhorigheid.
Hij leeft in de mens die uit liefde durft te leven. Die God ruimte biedt om zichtbaar aanwezig te zijn in deze wereld. Jezus is verrezen en verrijst telkens opnieuw. Hij verrijst daar waar mensen moed verzamelen om het onrecht aan te klagen.
Tekens van zijn verrijzenis zijn daar te vinden waar de natuur zich herstelt, na verwoesting door mensenhanden of natuurkrachten. Een mooi teken hiervan kreeg ik onlangs te zien aan de hand van deze afbeelding. Het gaat om de hoogste boom in de bossen van het Engelse Wales. Deze boom werd door blikseminslag getroffen. Een kunstenaar ging creatief aan de slag en maakte van de getroffen boom een kunstwerk. De boom was niet meer herkenbaar in haar oorspronkelijke vorm. In plaats van haar af te zagen maakte deze kunstenaar haar tot symbool van een ultieme poging om naar de hemel te reiken. Ik vind dit een bemoedigend symbool, met een knipoog naar psalm 121:1-2 “Ik sla mijn ogen op naar de bergen. Van waar komt mijn hulp? Mijn hulp komt van de Heer, die hemel en aarde gemaakt heeft.”
De symbolische kracht die uitgaat van dit kunstwerk is ook een teken van veerkracht en verrijzenis. En als een sterke, opgestoken arm die naar de hemel wijst, wil ze tegelijkertijd de ontbossing een halt toeroepen. Opdat de natuur de kans krijgt zich te herstellen, daar waar door mensenhanden bomen worden geveld. Het zet je aan het denken. Over je relatie met de schepping. Mag deze ook delen in de kracht van de verrijzenis? En hoe kan ik hieraan mijn steentje bijdragen? Wat kan ik doen om ‘verrijzenis’ mogelijk te maken als een nieuw begin van leven? Wat of wie geef ik een nieuwe kans? Wat maakt het mogelijk om opnieuw geboren te worden? Waar laat ik het opnieuw ‘Pasen’ worden? Dit lijkt mij voor christenen belangrijke vragen. Ze omvatten een heel mensenleven.
Pasen eindigt niet met de feestelijke viering van de verrijzenis, het paasoctaaf of de paastijd. Pasen gaat het hele jaar door, iedere zondag wanneer mensen samengeroepen worden om Hem te vieren en te gedenken. Telkens wanneer mensen in zijn Naam en door zijn Geest gegrepen Hem wakend, biddend en strijdend aan het licht brengen; zijn onvermoede aanwezigheid een hoopvol teken laten zijn, te midden van wanhoop en ongeloof; te midden van een ‘lege graf’ nieuwe krachten aanboren, om mens voor een mens te zijn. Dan gebeurt Pasen.
Mag dat een droom zijn? Een paaswens? Ja, voor ieder van ons, te mogen zijn: een paasmens.
Dat wij volstromen met levensadem en schreeuwen eindelijk geboren.
Dat wij volstromen met levensadem en lachen eindelijk geboren.
Dat wij volstromen met levensadem en weten eindelijk geboren.
(GvL 416)
Duncan Wielzen, pastoraal werker