Op de vierde zondag van mei, namelijk op 23 mei 2021, vieren wij Pinksteren. Misschien weet iedereen wat Pinksteren betekent. Toch wil ik kort iets vertellen over Pinksteren.
Het woord “Pinksteren” is afkomstig van het Griekse woord ‘pentekostè’, en het betekent vijftig of op de 50e dag. In De Joodse traditie heette dit feest oorspronkelijk Sjavoeot. Het was een oogstfeest dat op de 50e dag, precies zeven weken, na het Pesachmaal gevierd werd, want het was ook een herdenking van de afkondiging van de tien geboden van God aan Mozes bij de berg Sinaï. Dit zou zeven weken na het vertrek van de Israëlieten uit Egypte plaats hebben gevonden. Voor ons, christenen, is Pinksteren het feest ter gedachtenis aan de uitstorting van de heilige Geest over de apostelen en daarmee de geboorte van de kerk. In de liturgie van Pinksterzondag komt dat tot uiting in de eerste lezing: Handelingen van de Apostelen 2,1-11.
Vanuit die achtergrond van ‘pentekostè’ of Pinksteren verzoek ik u om over de uitstorting van de heilige Geest over de apostelen na te denken in verband met onze huidige situatie. Het heeft meer dan een jaar geduurd – een jaar van pandemie, een jaar van beperkingen, een jaar van thuis zitten, een jaar van een beetje dood zijn – voordat we langzaam weer wat opkrabbelen en durven te gaan leven. Het lijkt of we allemaal weer uit de dood opstaan en opnieuw het leven omarmen.
Wat betekent dat nu voor ons? Waar ligt nu onze opdracht als parochianen in deze weg naar versoepelingen van de corona-maatregelen? Gaan we weer gewoon op de oude voet verder? Of heeft onze weg naar Pinksteren ons gerijpt en sterker gemaakt? Hebben we ervaren, dat er meer is dan eten, drinken en slapen? Hebben we naast de eenzaamheid ook de solidariteit gevoeld als een parochie, een geloofsgemeenschap, een kerk? Hebben we ook de positieve gevolgen van de corona ervaren? Staan we nu een beetje anders in het leven dan voorheen? Wat staat ons vanaf deze Pinksteren te doen?
Pinksteren betekent voor ons nu, in dit jaar, het loslaten van verdriet en angst, de moed om te durven getuigen dat corona ons geleerd heeft om solidair met elkaar te zijn, dat we enthousiast en optimistisch zijn. Velen zijn nog niet naar de kerkdienst gegaan. Ze nemen nog steeds deel aan de viering vanuit hun huis via tv of livestream. De angst en ongerustheid is nog niet weg uit ons leven. Wanneer houdt dit allemaal op?
Moge de ervaring van de leerlingen op de eerste Pinksterdag ons inspireren om van Gods grote daden te getuigen ook in deze pandemietijd. Moge de Heilige Geest in ons werken, ons kracht geven om elkaar te bemoedigen, samen te werken voor het weer opbouwen van onze geloofsgemeenschap en parochie zodat wij als gelovigen een leven kunnen leiden, passend in de situatie van deze tijd.
Pater Klemens Hayon SVD