De ene na de andere activiteit wordt afgezegd in verband met het coronavirus. Onze bisschoppen hebben in het hele land de vieringen tot en met Pasen in onze kerken geannuleerd. De recente ontwikkelingen roepen ook bij het pastoraal team sterke behoefte op om als kerk deze situatie te bezien. Hoe kunnen onze geloofsgemeenschappen, juist in deze tijden, in deze situatie van betekenis zijn?
Als je door bijvoorbeeld een griep geveld wordt ervaar je wat het met je doet als je opgesloten bent in je eigen huis. Na een paar dagen voel je je eenzaam. Je mist sociaal contact en verbinding met de wereld om je heen. En je mist de voldoening van de activiteiten die normaal gesproken worden ondernomen.
Veel mensen, realiseer ik me, gaan dit ervaren. Ik ben geen arts, maar het zou natuurlijk zo kunnen zijn dat er in de komende weken nog veel meer mensen thuiszitten. Mensen die hun werk niet meer kunnen doen, zelf ziek zijn, publieke activiteiten die afgelast worden en verschillende plekken die gesloten zijn. Dan wordt je wereldje ineens erg klein, dat breekt een mens op. De nood van eenzaamheid neemt toe. Wat zou de kerk daarin kunnen betekenen in de eigen omgeving?
Dat begint met het kijken naar de nood die er speelt. Eenzaamheid is een bekende nood in de huidige samenleving en ik verwacht dat dat in de komende weken alleen maar toeneemt. Hoe kunnen de geloofsgemeenschappen van betekenis zijn? Ik denk aan:
- een gezelligheidstelefoonlijn voor mensen die behoefte hebben aan een praatje nu ze alleen thuiszitten door gebruik te maken van de telefoon kan het allemaal vanuit huis gebeuren en is er geen kans op besmetting.
- zet een boodschappen bezorgservice op voor mensen die in quarantaine zitten.
- via sociale media kun je digitaal samen vieren, ook voor onze parochie zijn we daarmee bezig. Houd daarvoor onze website in de gaten.
- gooi eens een briefje met je telefoonnummer door de brievenbus bij ouderen in de buurt en vraag hoe het met ze gaat. Hebben ze nog iets nodig?
Nu we zo erg worden geconfronteerd met dit virus vragen sommigen zich af: “Waar hebben we dat aan verdiend?” “Waarom moet mij dat gebeuren?” Nog steeds wordt
een ernstige bedreiging of ziekte een beetje als een straf van boven gezien.
De geloofsgenoten van Jezus meenden dat in ieder geval wel heel sterk. Maar Jezus helpt hen uit de droom. Onthoud het, zegt Jezus, ongeluk en dood zijn vaak niet te beredeneren, en zijn in ieder geval geen straf van boven. Toen niet, nu niet en nooit! Zo zit de God van Jezus, onze God, niet in elkaar. De God van Jezus is de God die zegt: ‘Ik ben er. Ik trek met je op, en ik deel je verdriet’. De God van Jezus, onze God, heeft bovendien geduld met mensen en luistert naar ons aanhoudend gebed.
Nogmaals, velen zullen zich in de gegeven situatie eenzaam voelen en dat is een ellendige ervaring. Als dat gevoel al te lang doorzet kan zelfs elk gevoel van levensgeluk verdwijnen. In onze kerkgebouwen kunnen we doorgaans met velen bijeen zijn. We zoeken de nabijheid van elkaar en terecht. We verzamelen ons om ons niet alleen te voelen. Dit samenzijn zullen we de komende periode moeten missen. Maar onze kerkgebouwen zullen, daar waar mogelijk, zondags open gesteld worden zodat eenieder Gods nabijheid kan zoeken en ervaren. Zo blijven we in geloof en gebed verenigd met elkaar en in Christus.
Namens het Pastoraal Team,
Kees Dernee, pastoor