Franciscus groeide op als een rijke jongeman. In een droom hoorde hij een stem. Die stem wilde hij volgen. Hij nam afscheid van zijn losbandig leven en legde zijn mooie kleren af. Hij koos voor een leven van eenvoud en armoede. Franciscus hield van de natuur, hij voelde zich verbonden met de bomen en de planten, de dieren, de vogels en de vissen. Een oud kinderrijmpje vertelt het als volgt:
Franciscus die de dieren riep
Tot lof van Hem die alles schiep
De duif, de uil, de pelikaan,
Zij hoorden u gelukkig aan,
Hun hart vol liefde onbevreesd,
O, was ik er toch bij geweest!
Franciscus was dankbaar voor alles wat geschapen was. In dat alles heeft hij de aanwezigheid van God ervaren. Hij is daarmee een voorbeeld voor de mensen van onze tijd. Zorgvuldig omgaan met de schepping en zorg hebben voor elkaar, dat was de opdracht aan de eerste mensen. Franciscus deed het, eenvoudig en nederig, niet persé erop uit om gelukkig te worden, maar vooral om anderen gelukkig te maken. Man en vrouw, mens en mens.. Het is ook onze opdracht voor iedere dag.