Je kunt makkelijk verdwalen in het Missiehuis in Steyl, waar wij twee dagen te gast mochten zijn. Niet verwonderlijk; hier woonden eens 400 priesters en broeders, die ook nog eens geheel zelfvoorzienend waren. De in 1837 in het Duitse Goch geboren priester, Arnold Janssen, die vanwege de Kulturkampf van Bismarck, naar Nederland uitweek, stichtte hier, begonnen in een schuur, in 1875 een nieuwe congregatie, SVD genaamd, het gezelschap van het Goddelijk Woord, waartoe ook Pater Richard Lobo behoort. Het Missiehuis ademt nog in alles de Duitse sfeer. Hoe we werden aangesproken door de gastenpater, de Duitse bijbel op de kamer, en ook aan de broodsoorten bij de maaltijden, herkenden we onze oosterburen.
Vele missionarissen zijn vanaf hier weggezonden, aanvankelijk naar China, maar later wereldwijd. Nu telt deze congregatie 6000 priesters en broeders en zijn actief in 70 landen. Het bijzondere aan Arnold Janssen en zijn missionarissen is, de wijze waarop zij te werk gaan. Eenmaal aangekomen in de Missie deden en doen zij hun uiterste best, om zich aan te passen aan de bevolking. Om zo, al dienend en werkend, het ‘Woord van God’ te verkondigen. Dat werd duidelijk in het Missiemuseum, waar we talloze voorwerpen uit de Missie konden zien, waaronder zelfs de Chinese kleding met een haarvlecht, van een de missionarissen.
Een avond keken we naar een ontroerende en aangrijpende film, uit 2003, over Moeder Teresa. Wat heeft deze heilige ons de Barmhartigheid voorgeleefd! Zij wilde arm zijn onder de armen, liever begrijpen dan begrepen worden, liever beminnen dan bemind worden, enkel en alleen de naasten dienen en daarmee de Wil van de Vader doen. Ze was zoals ze zelf zei: ‘Een griffel in Gods hand’.
Het thema van het weekend was ‘Barmhartigheid’. Naar aanleiding van de parabel ‘de verloren zoon’ van Lucas, leidde Pater Richard, met behulp van beelden, ons in het mysterie van de barmhartigheid. Zijn wij niet allemaal, bij tijd en wijlen verloren zonen, en vinden we het niet ontzettend moeilijk om als we alles verloren lijken te hebben, terug te keren naar de Vader, die al op de uitkijk staat? Ook ons levensboek kent zwarte en witte bladzijden; ook ons gezicht heeft een zon- en schaduwkant. Hoeveel barmhartigheid hebben wij geschonken en, niet te vergeten, ontvangen? Kunnen wij onszelf vergeven en hoe zit het met het vergeven van de fouten van de ander? Wij stonden dan stil bij de werken van barmhartigheid. .
Alle 19 deelnemers van de retraite waren het erover eens: de maaltijden waren uitstekend, de begeleiding van Pater Richard voortreffelijk, de kamers ruim en schoon, er was ruimte voor devotie en stilte, we bewonderden de herfstkleuren in de kloostertuinen. Het enige negatieve was: We hadden te weinig tijd om alles te bekijken en te ondergaan. Hopelijk kunnen we volgend jaar langer op retraite in dit mooie kloosterdorp Steyl aan de Maas!
Hetty van der Want
