Na een koude nacht waren wij al weer vroeg op pad. Het was nog een flink eind naar Den Haag en we hadden nog een heel plan. Vandaag zouden wij langs de schrijn van 
Bernadette gaan en omdat we al in Nevers waren, moest dat vroeg in de morgen. In de kapel van het klooster vierden wij de Eucharistie, waarin wij nog eens nadachten over het thema van deze bedevaart: de vreugde van de zending. Zo’n bedevaart als deze heeft beperkte waarde wanneer wij er niet mee naar buiten gaan. Maria had een boodschap voor Bernadette, Bernadette bracht die boodschap aan haar wereld. Nu is de beurt aan ons om die boodschap verder de wereld in te brengen. Voor Bernadette was het niet gemakkelijk, maar zij deed het met overtuiging. Dat is de zending voor ons allen.
Na deze afsluitende viering trokken wij naar de kapel waar Bernadette ligt opgebaard. Daar lag ze dan, het leek of ze gewoon sliep en elk moment ons op weg kon sturen. Na een moment van stille reflectie liepen we nog even naar het grotje in Nevers, waar Bernadette graag ging bidden. Maar toen was het echt gedaan. Wij stapten in de bus voor de lange thuisreis. En daar gingen we dan.
Onverwacht moesten wij een stop maken, omdat één van ons onwel werd. Het zag er ernstig uit en daarom werd besloten dat het beter was om haar mee te nemen voor observatie. Gelukkig werd zij donderdagavond ontslagen, dus aan het eind van die dag was iedereen weer veilig thuis.
Dat was de negende, en laatste dag.
